Het meisje van de telefoon.

Er zijn dagen dat mijn werk niet leuk is… Tuurlijk, ik wéét dat ik blij moet zijn dat ik werk heb. En ik bén ook dankbaar en blij, want ik hèb een hele leuke baan. Ik heb hele leuke collega’s waar ik mee kan lachen, praten en huilen, ik heb 3 lieve werkgevers en een fijn salaris. Ik heb door alle jaren heen geleerd dingen van me af te zetten, je kan het niet mee naar huis nemen, hoeveel het je ook raakt. Je hebt beroepsgeheim, dus je mag er ook niets over zeggen thuis. En omdat je thuis ook een gezin hebt met alle bijkomende zorgen, stapelen de emoties soms flink op.
Want er zijn dus van die dagen… Het begon eigenlijk 3 weken geleden met 2 sterfgevallen op dezelfde dag, een oudere heer die ongeneeslijk ziek was en in zijn slaap overleed, maar ook een jonge vrouw die heel ernstig ziek was. Nog voor zij haar eigen beslissing kon nemen, was het al voorbij. Slik, jonger dan ik, dat hakt er altijd in… Gelukkig kunnen we hier met de collega’s onderling, maar ook met de artsen altijd goed over praten… Vorige week kwamen daar nog 2 jonge vrouwen met borstkanker bij. Zoals je weet heeft mijn moeder dit ook, dus nu kwam het ook dicht bij mijn eigen gevoel.

Deze week hadden we veel lastige gesprekken met patiënten. Patiënten worden mondiger, terecht vind ik, maar men moet wel redelijk blijven. Ze zouden eens een dag mee moeten kijken wat wij als assistentes eigenlijk allemaal doen! We beginnen voor 8 uur al met de post van de avond- en nachtdienst, beantwoorden op een dag meer dan 100 telefoontjes, we doen spreekuur, kijken plasjes na, assisteren de huisarts en doen nog wel tig andere dingen! We zitten echt niet te wachten of er eindelijk eens iemand belt! We kunnen echt niet direct alles voor iemand regelen, wij zijn ook gebonden aan regels, die we echt niet zelf hebben bedacht… Maar we doen het wel, vaak zelfs nog na officiële werktijd. En vaak is het echt prima om even af te wachten, daar hebben we richtlijnen voor, die we echt gebruiken, daar is over nagedacht! En als de noodzaak er is, worden patiënten nog gezien, ja, ook op vrijdagmiddag om 5 voor 5, als het echt niet verstandig is om het weekend nog af te wachten. En oja, soms belt de dokter je ook nog in het weekend, als ze thuis zijn bij hun gezin, omdat ze graag nog even horen hoe het gaat, of je het wel redt met pijnstilling enzo…
Waarom krijgen we deze week dan zoveel commentaar? Dat we niet serieus naar iemand luisteren? Dat er gedreigd wordt, dat ze je voor de rechter willen slepen, omdat we iemand niet direct dezelfde dag een verwijsbrief geven? Dat we uitgescholden worden aan de telefoon omdat we iemand geen slaaptabletten willen geven, omdat we bang zijn dat iemand ze in 1x inneemt?
Zijn wij nu echt de trut aan de telefoon? .

Vinden mensen ons een drempel of muur (of slang..) waar ze langs moeten, voor ze bij de dokter komen? Ik weet het niet, de maatschappij wordt steeds harder, in de zorg is dat ook zo. Agressie tegen hulpverleners horen we al langer over, maar het komt wel dichtbij, ookal is het in dit geval vooral verbaal. Al hebben we ook wel eens een patiënte gehad die om zich heen sloeg met een paraplu en 1 die de deur in kwam trappen… Ja, mijn werk is leuk… Nog steeds zijn de lieve, leuke, vriendelijke en vooral dankbare patiënten in de meerderheid en ik hoop dat dit nog lang zo blijft. Want na afgelopen 3 weken zit mijn emotie-emmertje even vol… Ja, het meisje van de telefoon heeft ook gevoel..