En dan zit hij ineens zonder werk…

Mijn man kreeg eind vorig jaar te horen dat hij weg moest bij zijn werkgever. Zomaar, ineens, out of the blue. U wordt bedankt voor de afgelopen 14 jaar en tot ziens….
Het was eind november en het overviel ons enorm. Nooit eerder werd erover gesproken en de jaarlijkse functioneringsgesprekken waren ook altijd goed. Daar sta je dan… Hij kwam huilend thuis, hoe vertel je dit aan je vrouw?? Dat je, na 14 jaar, weg moet bij het bedrijf waarmee je zo vergroeid bent?? Hij heeft altijd keihard gewerkt, lange dagen gemaakt en vaak ook hele weekenden in de weer. Zelfs ’s nachts was hij bereikbaar voor als het alarm ging…. Zoveel jaren hard werk, wordt zo van tafel geschoven…

Er was eerst verdriet, toen boosheid en daarna een soort van berusting…. Bij hem kwam dat al heel snel, bij mij overheerst eigenlijk de boosheid nog. Mijn schoonvader kwam de volgende dag meteen langs met twee A-4tjes vol geschreven, met zaken waar we aan moesten denken en mijn schoonzus die bij het UWV werkt, had ook allerlei tips. Het bedrijf wilde ontslag per 1 januari, “lekker een nieuwe start maken in het nieuwe jaar”… Maar zo werkt dat niet, dus via de rechtsbijstand het één en ander kunnen regelen, het ontslag is uiteindelijk per 1 april. Maar door overuren en vakantiedagen is hij vanaf morgen al thuis. Hij was tot vorige week heel rustig, heel gelaten, alsof het hem eigenlijk niet veel meer deed. Je kan er toch niets meer aan veranderen en hij wil het netjes afsluiten met zijn werkgever. Het wereldje is klein en hij wil niet dat er vervelende verhalen de ronde gaan doen.

En nu??
Ik zie een man met verdriet. Een hoop verdriet en misschien ook wel opgekropte woede. Ik zie een man die met zijn ziel onder zijn arm loopt en toe is aan rust. Iedereen komt met adviezen: “je moet eens dit, je moet eens dat…” Heel lief, maar eerst moet er nu tijd zijn voor rust. Ik vergelijk het met een soort rouw, rouwen om wat je had en om het verdriet wat je is aangedaan. Afscheid nemen van je collega’s, afscheid nemen van een zaak die je hebt helpen opbouwen tot wat het nu is.
Ik hoop dat er snel elders een deur voor hem open gaat. Een baan waarbij men hem weer het gevoel kan geven dat hij er toe doet, want dat verdient hij. Vandaag is zijn laatste werkdag en krijgt hij zelfs nog een afscheidsborrel. Krijgt hij dan toch nog een beetje waardering voor de afgelopen 14 jaar??