Op een onbewoond eiland…

Lieve schatten,

Ik moet jullie wat vertellen, waarom ik ineens weg ben…. Jullie weten toch van die stukjes die mama schrijft? Nou, ik had me in een opwelling opgegeven voor een zomereditie bloggen. Ik dacht dat het 4x een stukje schrijven was en klaar… Van de week kwam de eerste opdracht binnen.

Het bleek toch iets anders dan ik dacht, door op de link te klikken zat ik ineens niet meer achter de computer, maar op een eiland. Ja, ik weet het, het klinkt raar en nu jullie dit lezen, zitten jullie vast te lachen. Dit kan alleen mama maar overkomen. Ik kan me niet meer precies herinneren hoe het ging, ik had niet eens tijd om spullen te pakken. Ik heb alleen mn tas mee, daarin mijn telefoon, mijn zonnebril, schrijfblok en pen. Oja onder in mijn tas zag ik nog een stukje chocolade…

En nu zit ik dus hier, alleen. Ik heb altijd al eens mee willen doen aan Expeditie Robinson. Kijken of ik dat zou kunnen, alleen op een eiland. Voor zover ik weet ben ik nu alleen. Een hutje met een hangmat, een vuurtje met een ketel water erboven is het enige wat ik tot nu toe gevonden heb. Ik zit nu op het strand en kijk naar de zee. Het water maakt me rustiger, maar in mijn hoofd is het nog onrustig, ik heb altijd al moeite mijn hoofd leeg te krijgen. Ben altijd druk, voor anderen. Nu ben ik hier. Alleen met mijn gedachten. Alleen met mezelf.

Alleen. Wanneer was ik voor het laatst echt alleen? Voordat de kindjes kwamen?? Ik moet heel eerlijk bekennen dat het best even fijn is. Is dat erg? Ik hou heel veel van jullie, maar wat is deze stilte heerlijk. Ik hoef even niets: geen werk, geen school, geen dansles/gymles/kinderfeestjes noem maar op… Toen ik hier gisteren aankwam kon ik alleen maar slapen. Mama is moe. Dit hoort vast bij het mama zijn, maar nu kon ik echt niet meer. Ik ben gaan liggen in de hangmat en met de tranen kwam ook de slaap. De hangmat lag best lekker en in mijn hoofd ging ik alle mensen af die me zo lief zijn. Die gedachten brachten me uiteindelijk in een heerlijke slaap. Geen idee hoe lang ik geslapen heb. Mijn hoofd is al leger…

Ik knabbel wat aan dat kleine stukje chocolade en drink een kopje thee, nou ja, heet water met een blaadje groen erin. Jullie hebben nu vast weer een grijns om je lippen, jullie weten dat ik niet van groene thee houdt. Thee en chocolade geven me thuis wel altijd rust, ik zeg het ook altijd tegen iedereen: ga even zitten en drink een kopje thee. Mijn oplossing bij alle problemen. Slaap, thee en chocolade…

Ik bedacht me net dat ik jullie moet laten weten waar ik ben of zouden jullie het al weten? De batterij van mijn telefoon is natuurlijk al leeg, nu lachen jullie vast alweer… Mijn batterij is vaak leeg. Letterlijk en figuurlijk. Jullie zijn vast blij dat ik er even uit ben, toch? Of kan dat niet als mama? Wat zullen anderen zeggen dat ik weg ben? Jullie zijn niet alleen, papa is er voor jullie! Hij zegt vaak dat ik tijd voor mezelf moet nemen… En hij heeft gelijk, ik ben hier nu ruim een dag en het geeft al rust… En voor het eerst bedenk ik me dat het me eigenlijk helemaal niets kan schelen wat anderen denken, ik doe dit voor mezelf! Ik zal hier sterker door worden! Ik hoop dat ik dat aan jullie kan overbrengen, dat het niet uitmaakt wat anderen denken…

Ik weet niet hoelang ik hier op het eiland blijf. Ik weet dat jullie je kunnen redden zonder mij. Mama komt snel terug, uitgeslapen en sterker dan ooit en dan ben ik er weer helemaal voor jullie!

Kus,

Mama

Deze fictieve blog is onderdeel van Ik Blog de zomer door van met-k.com

 De eerste blogopdracht:

Je bent op een onbewoond eiland beland (Beschrijf dit) en hebt maar vijf items meegenomen. Welke items zijn dat? Vervolgens schrijf je een brief aan een geliefd persoon waar je bent en wat je mist maar misschien heb je daar alles wat je hartje begeert?