Een ziek meisje…

Gisteren moest mijn jongste dochter voor een operatie naar het ziekenhuis. Op zich een kleine ingreep, haar keel- en neusamandelen moesten eruit.
Ze was al langere tijd aan het kwakkelen met haar keel, al ontkende ze zelf in alle toonaarden. We hebben al een keer bloed laten prikken, omdat ze steeds zo moe was, maar daar kwam (gelukkig) niets uit. In de zomervakantie krabbelde ze weer aardig op, dus vol goede moed begonnen we aan het nieuwe schooljaar. Maar voor de herfstvakantie zakte ze weer in. Op naar de huisarts. Omdat ik zelf doktersassistente ben, had ik het idee dat haar amandelen er misschien uit zouden moeten. De huisarts leek niet echt onder de indruk, maar verwees ons toch door naar de KNO-arts. Door zijn opmerking een week later: “Zohee, dat zijn vieze amandelen”, wist ik dat ik het bij het rechte eind had. Op de wachtlijst dus!

Gisteren was het zover, de dag van de operatie. Mijn kleine stoere meid in zo’n groot ziekenhuisbed… Ik moest wel een paar traantjes weg slikken toen ze weer terug op de zaal kwam… Een zielig hoopje kind….
Wat mogen wij ons gelukkig prijzen met onze gezonde meiden, bijna nooit ziek! Als ik me bij zoiets (relatief) kleins al zó beroerd voel, hoe zullen ouders van écht zieke kinderen zich dan wel niet voelen? Hoe machteloos je dan bent, als je zelf weinig voor je kindje kan doen en het moet overgeven aan de professionals?
Ons meisje ligt inmiddels weer heerlijk in haar eigen bedje te slapen, maar mijn gedachten gaan uit naar al die ouders, die met hun kindjes strijden tegen hun ziekte. Ik hoop met heel mijn hart dat jullie kindjes ook snel in hun eigen bedje liggen!